Toplapje

Dat gras, dus, in die achtertuin. Ik heb zowat mijn hele volwassen leven achter balkonnetjes gewoond, dus ik moet er na twee jaar dorp nog altijd aan wennen, dat zo’n tuin de hele tijd maar zo gróeit. Kijk, als je een keuken verbouwt of een shirt versiert, als je dan na een paar weken weer kijkt, is je aanrecht nog altijd even hoog, breed en bloedmooi (ja, net als ik, eigenlijk, o dank u wel meneer) (hahaha er komen hier nooit meneren, dat weet ik ook wel). En dat shirt – nou oké, die kleuters van tegenwoordig groeien minstens zo hard als een beetje grasspriet, zodat dat shirtje na die drie weken alweer vrij krap zit. Maar dan is dat shirtje wél hetzelfde gebleven, my point exactly.

Maar neem nou een tuin. Je snoeit de heg, je maait het gras, je wiedt wat plantjes, je gaat licht hijgend van al dat werk in de zon zitten, het gaat regenen dus je kruipt in een boek of naaikast, je kijkt weer – en je tuintje is ontploft, met overal groen en bloemen en bramen. Nou houd ik erg van groen en bloemen en bramen, maar toch, het ligt lekkerder in gras dat niet tot over je kruin komt. Bovendien komt mijn moeder soms op de koffie, en zij vindt dat mijn buren het erg vinden als ik mijn gras niet af en toe bijknip.

Maar het speenkruid staat er net zo mooi bij, moeder, en kijk eens naar mijn prachtige oranje gerbera’s, o zijn het geen gerbera’s, nou wees blij dat ik tenminste een bloemennaam ken. Tot voor kort kwam ik niet verder dan rode en witte klaver en groot hoefblad, maar dat vind jij onkruid. Nou ja. Nog ‘n plak kouk? Laat ik even de tas van Marlies zien.

Want voor lapjes geldt dat van die keuken en die shirtjes ook. Als je mij een lapje geeft, en ik beloof er iets mee te doen, maar als ik dan  eerst even dringend moet verhuizen en depressief raken, hoe dan ook, als je dan weer kijkt, is dat lapje nog steeds precies dat lapje, er is niet spontaan een tas uit gegroeid. De kast in, dus, achter het machien.

En kleurt ie niet prachtig bij die bloemetjes, moeder?

De doek is de Natibaby Alma Mater, speciaal ontworpen ter herinnering aan een verdrietige geschiedenis met een klein jongetje. Best een bijzonder lapje om zo in je handen te hebben. Marlies neemt de tas nu mee naar haar werk op onze eigen Grønneger Alma Mater, en zo is alles weer rond. Marlies heeft wél een werkende camera en maakte nog wat foto’s waarop je wél kunt zien hoe het geworden is.

Net als het voorvak. De ene helft is de voorkant van de doek, de andere helft de andere.

Kijk nou, ze heeft ook een bijpassende portemonnee!

En profil

En nog op de rug gezien.

En als u me nu even wilt excuseren en die snoeischaar aan wilt geven?